Pelgrim in de ban van het licht
Dirk Jan Huizinga exposeert bijzonder werk in de Kunstuitleen, van 26 september tot en met 8 oktober 2009.
Beeldend kunstenaar Dirk Jan Huizinga bezocht voor zijn recente serie foto's getiteld 'Geloof, Hoop en Liefde' kerken in heel Europa. Hij fotografeerde ondermeer glas-in-lood vensters, hoge gewelven, heiligenbeelden en delen van het kerkmeubilair. Toch spelen geen van allen een hoofdrol in de foto's. Want Huizinga zocht in kerken niet naar God of naar mooie kunst; Huizinga is een pelgrim in de ban van het licht. En waar anders dan in kapellen, kerken en kathedralen is het licht zo kleurrijk, zo intens, maar ook zo mystiek?
Het licht in zijn voorstelllingen is weergaloos: het flonkert, straalt, vibreert, schittert. Omtrekken vervagen en terwijl je zicht troebel lijkt, worden ja andere zintuigen op scherp gezet. De kunstenaar laat je geen plaatje zien, hij laat je een moment ervaren. Een visioen dat niet verdwijnt wanneer je met je ogen knippert.
Huizinga heeft de vluchtige ogenblikken weten te vangen in foto's. Daarmee treedt hij in de voetsporen van de 19e eeuwse impressionisten. Ook voor Monet en Renoir was de atmosfeer het ware onderwerp; de objecten en figuren in hun schilderijen dienden slechts als aanleiding om te spelen met licht, lucht, kleur en beweging. En om deze ervaringen zo waarheidsgetrouw mogelijk op doek te krijgen, werkten de impressionisten 'on the spot'. Exact wat Huizinga doet: zijn beelden zijn ter plekke ontstaan en zijn niet achteraf gemanipuleerd.
De titel van de reeks -Geloof, Hoop en Liefde- verwijst naar de drie goddelijke deugden en lijkt direct te verwijzen naar de locaties waar de foto's genomen zijn. Maar voor Huizinga hebben deze drie begrippen niet perse een christelijke lading. Het zijn universele begrippen: niemand kan immers zonder. Hij noemt het ook zijn persoonlijke levensinstelling. In zijn werk, of dat nu foto's zijn of sculpturen in steen, zoekt hij steeds naar dát moment waarop alles 'klopt', het kortstondige ogenblik waarop je geconfronteerd wordt met het eeuwige, met de samenhang der dingen. Voor de gelovige is de kerk de plaats waar deze emoties beleefd worden en voor Huizinga juist daarom een fascinerende en inspirerende omgeving.
De foto's markeren tevens een ommekeer binnen de carrière van de kunstenaar. Naar eigen zeggen berust hij eindelijk in het feit dat er keuzes gemaakt moeten worden. Dat je, door de ene weg in te slaan, de andere niet kunt bewandelen. Nog bewuster en evenwichtiger is hij aan het werk, bereid de diepte in te gaan. Vastberaden, als een pelgrim op weg naar zijn einddoel.
